Als of je van een rijdende trein valt
Hij zingt de zin: Want ik was nog lang niet klaar…
Op een druilerige zondagochtend zit in naar ‘Mathijs gaat door’ te kijken en de aanwezigen praten over mijn jeugdheld Henny Vrienten. Trijntje Oosterhuis zingt zijn liedje ‘Bandje in de hemel’, samen met de zoon van Henny. Het nummer wordt in gestart vanaf een opname van Henny zelf. Hij zingt de zin ‘Want ik was nog lang niet klaar, mijn bas niet uitgeklonken’ en de tranen rollen over mijn wangen. Dat kwam binnen. Ik vind het sowieso een mooi liedje, maar deze zin triggerde iets.
Ik heb mijn loopbaan in de politiek vrij plotseling moeten afbreken. Het was alsof ik van een rijdende trein af viel. Een van de eerste dingen die toen in mij op kwam was dat ik nog niet klaar was. Ik had mooie dingen bereikt met mooie mensen om mij heen, maar het was niet af. Dat gaat soms zo. In de periode erna was er vooral aandacht aan hoe krijgen we Angelique weer aan de slag? Tuurlijk mensen geven aan dat je je tijd moet nemen en dat je het een plaatsje moet geven. Maar hoe je dat doet? Ik miste mijn directe collega’s, de gesprekjes bij het koffieapparaat, het sparren met bevlogen medewerkers, het contact met de inwoners en organisaties. Er waren mooie veranderingen in gang gezet en ik had daar graag verder mee gewild. Ik was nog niet klaar. En dat deed pijn.
Naar mate de tijd versteek sprak ik andere mensen die ook vrij plotseling afscheid moesten nemen van een baan. Het zij door ontslag, door reorganisatie of net als ik doordat ze moesten aftreden. Ieder gaat daar op zijn eigen manier mee om, maar de gemene deler was dat zij ook aandacht misten voor het ‘persoonlijke’ verlies dat zij hadden geleden. Door met anderen te bespreken wat mij was overkomen en wat het met de deed, werd de pijn draaglijker. Het kreeg een plek in mijn eigen geschiedenis. Al kan er soms zo maar even iets een gevoelige snaar raken, zoals Henny vandaag deed. En dat mag er zijn, dat hoort bij mij.
Soms lukt het je niet om het een plekje te geven. Om het verlies van je baan in te passen in je eigen levensverhaal, zoals ik dat zou zeggen. Dan kan een counsellingstraject of gesprekken in een counsellinggroep je mogelijk helpen. Door de pijn te delen, kan je je beter gaan voelen en je weer openstellen voor andere mogelijkheden. Wil je weten hoe dat werkt of heb je hier vragen over? Neem dan vrijblijvend contact met mij op.
